Կա հեռավոր մի քաղաք, ուր ես մանուկ ժամանակ
Դեպի երկինք եմ վազել, ամպերին եմ հասել:
Մարդիկ, մեր այդ հին քաղաքում,
Ապրում են ու չեն բողոքում, պատերազմ են տեսել,
Ու նրանց պես ես էլ չեմ կարողանա է՛լ անցյալից իմ հեռու ապրել:
(ԿՐԿՆԵՐԳ)
Ի՛մ հող, տե՛ս, հետ եմ ես գալիս,
Գալիս ու խոսք եմ քեզ տալիս,
Որ քո զինվորն եմ դառնալու՝ շուտով:
Ե՞րբ մեր փողոց պիտի հասնեմ,
Ե՞րբ իմ դպրոցը կտեսնեմ.
Լցված է սիրտը իմ շատ՝ կարոտով:
Ո՞վ ինձ կարող է հաղթել,
Երբ իմ հողում ես լինեմ արդեն:
Մեր փողոցում մեկը կա, ով ինձ սպասում է,
Կգա ժամը, երբ կհասնեմ ու նրան կտեսնեմ:
Ես շատ կարոտել եմ նրան,
Նա էլ գուցէ ինձ նման ինձ սիրում է դեռ
Ու միշտ նայում է հեռու՝
Այն հույսով, որ պիտի ես մի օր հետ դառնամ իմ տուն:
(ԿՐԿՆԵՐԳ)
Ի՛մ տուն, տե՛ս, հետ եմ ես գալիս,
Գալիս ու խոսք եմ քեզ տալիս,
Որ քո զինվորն եմ դառնալու՝ շուտով:
Ե՞րբ մեր փողոց պիտի հասնեմ,
Ե՞րբ իմ դպրոցը կտեսնեմ.
Լցված է սիրտը իմ շատ՝ կարոտով:
Ո՞վ ինձ կարող է հաղթել,
Երբ իմ հողում ես լինեմ արդեն:
Ո՞վ ինձ կարող է հաղթել,
Երբ իմ հողում ես լինեմ արդեն:
(ԿՐԿՆԵՐԳ)
Ի՛մ հող, տե՛ս, հետ եմ ես գալիս,
Գալիս ու խոսք եմ քեզ տալիս,
Որ քո զինվորն եմ դառնալու՝ շուտով:
Ե՞րբ մեր փողոց պիտի հասնեմ,
Ե՞րբ իմ դպրոցը կտեսնեմ.
Լցված է սիրտը իմ շատ՝ կարոտով:
Ո՞վ ինձ կարող է հաղթել,
Երբ իմ հողում ես լինեմ արդեն: (2x)
Ո՞վ ինձ կարող է հաղթել,
Երբ իմ հողում ես լինեմ արդեն:
