Виталий Астанкович Две крыницы ^минус

Д.Останьковіч, З.Прыгодзіч

Стрэў дзяўчыну я адну
Вусны, як суніцы.
А у вочы зазірнуў-
Дзве крыніцы.
Думаў, пройдзе ўсё, міне,
Ажно стаў нудзіцца:
Не даюць спакою мне
Дзве крыніцы.
Пр:
Дзе ні стану я – звініць
Смех той чараўніцы,
На усіх шляхах маіх –
Дзве крыніцы.
Стрэць бы казку зноў маю,
Глянуць і спыніцца…
Каля сэрца, чую, б’юць
Дзве крыніцы.

Спаць кладуся – у сне маім
Пачынаюць сніцца:
Светлы ранак… лес… А ў ім-
Дзве крыніцы.
Я не бачыў ў жыцці
Большай таямніцы,
Чым гаючыя твае
Дзве крыніцы.