зноў пабачыў я сялібы,
Дзе леты першыя прайшлі:
Там сцены мохам параслі,
Вясёлкай адлівалі шыбы.
Усё ў пылу ... і стала мне
Так сумна, сумна ў цішыне.
Я ў сад пайшоў. Ўсё глуха, дзіка,
Усё травою зарасло.
Няма таго, што раньш было,
Няма таго, што раньш было,
І толькі надпіс “Вераніка”,
І толькі надпіс “Вераніка”,
На ліпе ўрезаны ў кары,
Казаў вачам аб тэй пары.
Расці, узмацоўвывайся, дрэва,
Як манумент жывы, ўставай
І к небу надпіс падымай.
І к небу надпіс “Вераніка”
Чым болі сходзіць дзён, начэй,
Тым імя мілае вышэй...
Няма таго, што раньш было,
Няма таго, што раньш было,
І толькі надпіс “Вераніка”,
І толькі надпіс “Вераніка”,
Чым болі сходзіць дзён, начэй,
Тым імя мілае вышэй...
Вераніка!
