ხმა ამაიღე ფანდურო, ამომავალი მზისთვინა,
შაირ-კაფია ამავსთქო პირიმზე ლამაზისთვინა,
პირიმზე, პირიმზე, პირიმზე ლამაზისთვინა.
ვის რად ჭირდება ნეტაი, ე მაგ ფანდურის ღრიალი,
მთა-ჭიუხებში ჯიხვებს და დააფრთხობს შენი ღრიალი.
თვალი მიჭირავს შენზედა, როგორც მიმინოს მწყერზედა,
ნეტაი გამაგებინა და შენ რა გული გაქვს ჩემზედა.
ამ მკერდში ორი გული ძევს, ერთში წვიმს ერთში დარია,
შენთვისა შავყრი ღრუბლებსა და სხვას გავუღიმებ დარია.
ნეტაი რითვინ გავრჯილვარ რითვინ დავკარგე ძალაო,
ეგეთი ენის პატრონსა და რა გაგათხოებს ქალაო.