შენი ხსოვნის ბნელ კუთხეში,ისევ დამათენდა
მაშინ ჩვენს გზებს ბადრი მთვარე,ისევ ანათებდა
მაშინ შენი თმების ქარი,ვნებით ამავსებდა
რა გატირებს ქალო. ალბათ შენც რაღაცა გაგახსენდა
ვიცი მეტყვი რადარ მოხველ, როგორ გელოდეო
ვიცი მეტყვი მეტად აღარ შემომხვდეო
ვიცი მეტყვი ჩემს ბილიკებს რისთვის შემორჩიო
არ გიყვარდი ჩემთვის რაღად მღეროდიო
მთებზე უცებ წაიქცევა ნისლი ფერმიხდილი
და შენსავით უსუსური შეიკავებს ტირილს
მთებში ჩემი ეული ხმა მესმის თითქოს
არ გიყვარდი ჩემთვის რაღად მღეროდიო
შენი ხსოვნის ბნელ კუთხეში, დგება შემოდგომა
ჭადრის ფოთლებს მომაგებებ, კართან მე რომ მოვალ
ვიცი მეტყვი ვერ გასძლებ და ისევ მიმატოვებ
მაგრამ უკვე ვეჩვევიო ასეთ სიმარტოვეს
