O hamıdan qaçır, sirrini açır göylere,
Hem çox çekib acı, yaralar açıq göyneder,
Xoş bir gün görmeden, uçmağa min neden,
Yerde yer saxlamaz onu, göyde göydelen.
Onu eşiden, duyar var son sözü ümid son öler.
Onun saçları son bahardır,
Ömrü iztirab, dörd divardır,
O, tərki-dünyadır anlamam halından.
O, günəş kimi yandırardı,
Yazda yağışdır, yayda qardır,
Kim bilir neler keçib gedir ağlından...
Onun sözleri ittihamdır,
Onun gözleri intihardır,
Belke onda ağrılar çıxar canından...
Ona yaddır doğmalar, yaxınlar baxar uzaqdan,
Süzüler yere damla-damla yaş axar yanaqdan.
O mensiz qalınca o mensiz yarımcan,
Ucaldan tekce bir meqam - öpüş dodaqdan.
Onu eşiden, duyar var son sözü ümid son öler.
