Куточак Беларусi, маленькая Радзiма,
Дзе з самага дзяцiнства ўсё мiла сэрцу так.
Схiлiушыся, рабiна абудзiць успамiны
З вярбой, што ля калiткi, пад родны клiча дах.
У зямлi бацькоускай гэтай я чэрпаю вытокi
Святой вадой крынiчнай, што сiлы надае.
Блiжэй быць немагчыма, бо тут мая Радзiма.
Яна жыццё дала мне, каб жыць дзеля яе.
На ўскай палёў духмяных, у вёсцы невялiчкай
Душа адпачывае ў водары садоў.
Калi iдзеш па сцежцы да дзедавай крынiчкi
У нiзiначку, да рэчкi, з высокiх берагоў…
У зямлi бацькоускай гэтай я чэрпаю вытокi
Святой вадой крынiчнай, што сiлы надае.
Блiжэй быць немагчыма, бо тут мая Радзiма.
Яна жыццё дала мне, каб жыць дзеля яе.
Каб ты заўжды квiтнела, я ўсё зрабiцi мушу –
Каб прыгажосцi гэтай дзiвiўся цэлы свет!
З павагай, ды пяшчотай, што захлынаюсь душу
Я ў сэрцы назаўсёды твой захаваю след.
