Մի օր ելա ես իմ ճամփան
Քայլեցի առաջ անհոգ, անձայմ
Բայց երբ բացվեց դարպասը լայն
Սառեցի ինչպես քարե արձամ
Ու տարա ես հարվածներ և օրեցօր
Հասկացա որ ցավ չե դա այլ վիշտ մի խոր
Ու բուժեցի ես իմ հոգին
Ստանլով ամեն անգամ վերք մի նոր
Ու նորից կգան տարինեին ու կգնան
Թողնելով ծառին կյանքի մի նոր նշամ
և մի օր հանկարծ հուշերի բեռից կքած կմնաս այնտեղ նստած
Ու կկորչեն սպիներն իմ հիմ կջնջվեն կյանքի գրքից հավետ
Մի լույս կիջնի տանջված սրտիս
Ժայտքելով այնտեղ հնչող մի երգ
Ու կրկին տաք երկաթով մի շիկացած
Խոր կայրեն վերքերը իմ հին սպիացած
Բայց կամոքեմ ես իմ հոգին
Տանելով դեպի առաջ խաչն իմ
