ალექსანდრეს ბაღის სკამზე დახეული ბარათი
ეგდო როგორც მკვდარი გედი.როგორც სევდა მარადი
ჩვენ ამ ბაღში პაემანზე მტელი წელი ვიდოდით.
გაწყვეტილი აზრის ბოლოს ჩანდა სიტყვა მშვიდობით.
მისამღერი
გული დამწყდა, სემოდგომის ცივმა ქარმა დაქროლა,
წერილი კი ,ყვითელ ფოთლებს ქარმა თან გააყოლა.
ასე გაყვა ბედისწერას პირმცინარი გოგონა,
ჩემზე კარგად იცით ბევრმა,ქვეყნად ხდება როგორაც.
თვალებში დგას ჩუმი სევდა, ღიმილით შეფერილი.
ო, რა დიდიხანს ათამაშა ქარმა მისი წერილი.
მისამღერი
გული დამწყდა, სემოდგომის ცივმა ქარმა დაქროლა,
წერილი კი ,ყვითელ ფოთლებს ქარმა თან გააყოლა.
დრო გავიდა, ეფინება მწვანე მდელოს სხივი მზის.
ალექსანდრეს ბაღის სკამზე ,სულ სხვა წყვილი ზის.
აღარავის აღარ ახსოვს სიყვარულის ბარათი.
არაფერი არ ყოფილა ვეყანაზე მარადი.
მისამღერი
გული დამწყდა, სემოდგომის ცივმა ქარმა დაქროლა,
წერილი კი ,ყვითელ ფოთლებს ქარმა თან გააყოლა.
