Свеце месяц, свец, Як дзюрка ў сярмязе;
Паніч за мужычкай Безустання лазе.
Дваццаць год Марысі, Кроў іграе ў целе,
З панскім сынам ночкі Каратае, дзеле.
"Марыся, Марыся! -- Гавора ёй маці: --
Кінь на паніча так Вачыма міргаці".
Яна як не чуе Матчыных мараляў:
Спусці маці з вока, -- Дзеўка й загуляла.
Пад лясок, за вёску, Бы далей ад дому,
Ляціць на спатканне К панічу ўдалому.
Што з сабой там робяць, Як час каратаюць? --
Гэта хіба толькі Муж і з жонкай знаюць.
Свеце месяц, свеце, Як лысіна ў пана;
Мусіць быць нарэшце Песня даспявана.
Ад пакус і ўцехаў Крок адзін к пакуце, --
Быці бабай дзеўцы Часам чорт паплуце...
Панічу з паненкай, З багатай Амэляй,
Ужо рукі хусткай Ксёндз вяжа ў касцеле.
Панічова ж любка, Марыля ўдалая,
На прылёты бусла Слёзна паглядае.
Марыся, Марыся! Галоўкі не чухай, --
Не слухала маці, Бабкі цяпер слухай.
